مرا به غیر تو نبود پناه مهدی جان
که من گدایم و هستی تو شاه مهدی جان
در انتظار تو شاها گذشت عمر عزیز
نگشت حاصل من غیر آه مهدی جان
شها فقیرم و مسکین و بر سر راهت
نشسته ام به امید نگاه مهدی جان
من عاشقم که ببینم جمال تو آیا
بود به سوی جناب تو راه مهدی جان؟
بحق حرمت اجداد خود نما نظری
ز مرحمت به من رو سیاه مهدی جان
خمید پشت من که از بار معصیت شاها
نموده ام همه عمر اشتباه مهدی جان
از فراقت به جواني همگي پير شديم
بي تو از وادي دنيا همگي سير شديم
بي خود از حادثه ي عشق تو ديوانه و مست
عاشق کوي تو گشتيم و زمين گير شديم
تا که وصفي ز کمان و خم ابروي تو رفت...
در پي ديدن رويت همگي تير شديم
از کمان خانه ي زلفت همه بالا رفتيم
در سراشيبي ابروت سرازير شديم
گو گدايان در اين خانه بيايند که ما
از گدايي به در تو همگي مير شديم
عاشقان همچو (( رها )) در گرو بند تو اند...
جمله در حلقه ي تو در غل و زنجير شديم
تا ز رویت گرفته ام روزه
جز به یادت نکرده ام افطار
چقدر سخت است که این عزیزترین عید را
بدون آن عزیزترین غایب از نظر بگذرانی
اللهم عجل لولیک الفرج
خالق من"بهشتی دارد"،
نزدیک...زیبا...وبزرگ
و "دوزخی" دارد،
به گمانم کوچک وبعید،
ودر پی دلیلی است که ببخشد مارا
اللهم اغفرلی...
هیچ داری از دل مهدی خبر؟
گریه های هر شبش را تا سحر؟
اوکه ارباب تمام عالم است...من بمیرم،سر به زانوی غم است
شیعیان!!!
مهدی غریب وبی کس است...جان مولا معصیت دیگر بس است
شیعیان!!!
بس نیست غفلت هایمان؟؟غربت و تنهایی مولایمان؟؟
ما عبید وعبد دنیا گشته ایم...غافل از مهدی زهرا گشته ایم
من که دارم ادعای شیعگی...پاسخی ندارم به جز شرمندگی
اللهم عجل لولیک الفرج
یک بند انگـــشت
توی بحبوحه عملیات یکدفعه تیربار ژسه از کار افتاد! گفتم: چی شد؟
پسر گفت: «شلیک نمی کنه. نمی دونم چرا؟»
وارسی کردیم، تیربار سالم بود. دیدیم انگشت سبابه پسر، قطع شده؛
تیرخورده بود و نفهمیده بود! با انگشت دیگرش شروع کرد تیراندازی کردن.
بعد از عملیات دیدیم ناراحته. انگشتش را باندپیچی کرده بود.
رفتیم بهش دلداری بدیم. گفتیم شاید غصّه انگشتشو می خوره؛
بهش گفتیم: بابا، بچه ها شهید می شن! یک بند انگشت که این حرف ها رو نداره!
گفت: «ناراحت انگشتم نیستم؛
از این ناراحتم که دیگه نمی تونم درست تیراندازی کنم!»
"ازمجموعه آسمان مال آنهاست"
به پیش روی تو نالیدن از دلم سخت است
حضـور سبز جمـالت نشانــه از بـخت است
دلم برای دیدن آن خال هاشمی تنگ است
یقین بدان غم هجران برای من سخت است
دلـم بـرای دلت عـاشقانـه می گـرید
در انـتظار ظهـورم بيـا دلـم تنـگ است
من كه تو را خوب مىشناسم، تو شايد براى آنها كه من باب، ثواب به زيارت اهل قبور مىآيند گمنام باشى، همگى از كنارت بگذرند و بىتوجه، چرا كه نامت را برخاكت ننوشتهاند، چرا كه سنگ قبرت از مرمر سفيد نيست، قاب عكس ندارى، هيچ فانوسى بر مزارت نورافشانى نمىكند. حتى سنگ قبرت مدتهاست كه با آبى شستشو نگرديده ولى من تو را خوب مىشناسم خيلىخيلى خوب ، تو براى من گمنام نيستى، نامت بسيجى است، شهرتت دريا دل و پدرت خمينى ...
من تو را بارها و بارها در كرخه ديده بودم آنگاه كه در صبحگاهها با گروهانتان مىدويدى، تيربار بر دوشت سنگينى مىكرد اما لبخندت از چهره بيرون نمىرفت، آنگاه كه براى نماز وارد حسينيه گردان مىشدى آرام و آهسته گوشهاى مىگرفتى ،قرآن كوچكت را از جيب پيراهنت در مىآوردى و شروع به قرائت مىكردى. خدا كه با تو حرف مىزد ...
-دلیلِ غربتشان اهل خاک بودنِ ماست نه بی مزار شدن ها ، نه بی پلاکی ها
به آسمان که رسیدند ، رو به ما گفتند: زمین چقدر حقیـر است ، آی خاکی ها
تشنه آب بودي خواب آب ديدي ؛ تشنه امام زمان بشو ....تا خواب امام زمان ببيني!
انتظار، اعتراض دائمی برضد بیعدالتیها است؛ نجات از سكون و ركود است، در صحنهبودن است. انتظار، نقش مهمی در سازندگی، پویایی و اصلاح فرد و جامعه در زمان غیبت دارد. اگر انسان منتظر، به وظایفی كه برای او شمرده شده است عمل كند، به الگوی مطلوب انسان دیندار دست مییابد.
آقای من
به امید اینکه صدایمان را می شنوی به تو عاشقانه سلام می کنیم ومی دانیم چنین سلامی را بدون پاسخ نمی گذاری وما تشنه ی آن پاسخیم
آقای من مولای من ای مسافر بیابان های تنهایی ای مضطر فاطمه (س) واسیر آل محمد علیه السلام پدر مهربان اهل عالم
غربتت دوازده قرن است ریشه دوانیده غربتی که اشک آسمان وزمین را جاری ساخته غربتی که اجداد طاهرینت پیش از تولد تو بر آن گریسته اند
از که بگویم از آنانی که خاطر تو را آزرده اند ؟از آن ها که دست پدرا نه ومهربانت را خون ریزمعرفی می کنند ؟ از آن ها که چنان شمشیرت را به رخ می کشند که حتی دوستانت رااز ظهورت می ترسانند؟
می خواهیم به سوی تو برگردیم یقین داریم برگذشته پر از غفلتمان چشم می پوشی می دانیم توبه یمان را قبول می کنی و با آغوش باز مارا می پذیری می دانیم که در سال های غفلت هم برایمان دعا می کردی ما از تو گریزان بودیم اما تو همچون پدری مهربان دورادور ما را زیر نظر داشتی ... العفو ....العفو
تو صبورانه و مظلومانه رنج ها ی دوران غیبت را تحمل می کنی غریبانه چشم انتظار صدور فرمان الهی تا به اذن خدا از کنار کعبه ظهور کنی و جهان را پس از آن که از ظلم وظلمت آکنده سازی وپر از عدل و نورانیت نمایی .
به امید آنکه خداوند باقی مانده غیبت آن عزیز را به آبروی حضرت سید الشهداء(ع) بر ما ببخشد و همگی با عافیت دوران ظهور آن حضرت را درک کنیم و از بهترین یاری دهندگان آن حضرت باشیم
خُــــــــدایِ مِهرَبونَم،
عـــــــاشق دعای وقت ســـــــحرم...
این دعا همیشه من و یاد وقتی میندازه
که در کنار خانواده ام سفره سحری و پهن میکنیم
و به شکرانه این در کنار هم بودن نامت رو می بریم...
این دعا من و یاد تو میندازه...
بیشتر از قبل عاشقت میشم...
من اسم این دعا رو گذاشتم دعـــــــای عـــــــاشقی!
و چقدر زود سحر های ماهت دارند میگذرند و چه زود دیر میشه!!
خدا جونم...
کمکم کن تا توی این فرصت کمی که برام باقی مونده بدی هام و جبران کنم!
باید کاری کرد
و با خدا حرف زد،
باید از سبزه ها حرف زد،
باید زیباییها را عبادت کرد،
باید خوبی ها را اسیر دوستی کرد،
باید دوری را زدود،
باید با عشق دست دوستی داد،
و با شعله ی عشق درخت دوستی کاشت.
باید تن را شست
و از زرد بیرون آمد.
از قانون آب،
باید صداقت را آموخت
و از دیده ی پرستو شگفتن را.
از سبزه ها باید حرف زد،
باید غبار آینه ها را پاک کرد،
باید بر زیر باران رفت
و از بوی گل عکس ساخت.
باید رویید وتن شد.
باید کاری کرد،
باید کاری کرد...
سلام بر لبهای رسول اللّه
که میلاد تو را به درگاه پروردگار، سبحه گفت
و نام یگانهات را از دست جبرئیل گرفت
و در گوش عصمتت زمزمه کرد!
سلام بر لبخند سرافراز علی علیهالسلام ،
که در طلوع تو اتفاق افتاد!
سلام بر تو، امامتِ فردای پس از علی!
سلام بر تو، شباهتِ بیشائبه محمدی!
سلام بر اقیانوس کرامت و سخاوتی که
از دامان «کوثر» و «ابوتراب» برخاست.
هيچ باغباني را سرزنش نمي كنند كه چرا دور باغ خود حصار و پرچين كشيده است،
چون باغ بي ديوار، از آسيب مصون نيست و ميوه و محصولي براي باغبان نمي ماند.
هيچ كس هم با نام و بهانه «آزادي» ديوار خانه خود را بر نمي دارد و شبها در حياطش را باز نمي گذارد، چون خطر رخنه دزد، جدي است.
هيچ صاحب گنج و گوهري هم، جواهرات خود را بدون حفاظ، در معرض ديد رهگذران نمي گذارد تا بدرخشد، جلوه كند و چشم و دل بربايد، چون خود جواهر ربوده مي شود.
هر چيز كه قيمتي تر باشد، درصد مراقبت از آن بالاتر مي رود.
هر چه كه نفيس تر باشد، بيم ربودن و غارت بيشتر است و مواظبت لازمتر.
مگر نه اينكه آثار نفيس خطي را در موزه ها و ويترينها مي گذارند، تا با لمس دستهاي اين و آن، خراب نشود و از ارزش نيفتد؟!
اينها همه، فرمان عقل است و اقتضاي تجربه.
اگر در شيشه عطر را باز بگذاري، عطرش مي پرد.
بسم الله الرحمن الرحیم